پشت دیوار همین کوچــه به دارم بزنید

من که رفتم بنشینید و ... هوارم بزنید

باد هم آگهـــی مرگ مرا خواهد برد

بنویسید که: "بد بودم" و جارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم ... سیر شدم

پنجـــه در هر چه کـه من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟!

خبـــر مرگ مرا طعنــــه به یــــارم بزنید

آی! آنها! که به بی برگی من می خندید!

مرد باشید و ... بیایید ... و ... کنارم بزنید

غصه می سوزد مرا ، باران ببار
کوچه می خواند تو را ، باران ببار
ابرها را دانه دانه جمع کن
بر زمین دامن گشا ، باران ببار
خاک اینجا تشنه ی دلتنگی است
آسمان را کن رها ، باران ببار
باغبان از کوچه باغان رفته است
ابر را جاری نما ، باران ببار
موج میخواهد بیابان سکوت
با خوِد دریا بیا ، باران ببار
تا بیاید آن بهار سبز سبز
تازه تر باید هوا ، باران ببار
سینه ام آشوب و دل خونابه است
غصه می سوزد مرا ، باران ببار

احساس تــاسـف،
بـرای تمـام کسانی کـه بـا چشم هایشان قضاوت میکننــد
حـس نمیــکننـــد
 نمـیشنونـــد
نمیچشــــند
فقـط میبنند و متهـم می کننــد!
خدایـــا به آدم هایت بیاموز
تــــو خدایــــی نه آن ها
دســـت از خدایی کردنـــشــان بردارند...

دیری ست از خود، از خدا، از خلق دورم

با این همه در عین بی تابی، صبورم

 

پیچیده در شاخ درختان چون گوزنی

سرشاخه‌های پیچ در پیچ غرورم

 

هر سوی سرگردان و حیران در هوایت

نیلوفرانه پیچکی بی تاب نورم

 

بادا بیفتد سایه‌ی برگی به پایت

باری، به روزی روزگاری از عبورم

 

از روی یکرنگی شب و روزم یکی شد

همرنگ بختم، تیره رخت سوگ و سورم

 

خط می‌خورد در دفتر ایام، نامم

فرقی ندارد بی تو غیبت یا حضورم

 

در حسرت پرواز با مرغابیانم

چون سنگ‌پشتی پیر در لاکم صبورم

 

آخر دلم با سربلندی می گذارد

سنگ تمام عشق را بر خاک گورم...

آدم‌ها
با همان سرعت که آمده اند می روند
تنهایی‌ات را محکم بچسب
اینجا کسی
به زانوهای در آغوش کشیده‌ات
حسادت نمی‌کند